Wózek inwalidzki Elisabeth sfotografowany wkrótce po jej śmierci; zdjęcie autorstwa jej syna, Kena Rossa.
Dr Elisabeth Kubler-Ross: Dziedzictwo współczucia, odwagi i transformacji
Dr Elisabeth Kübler-Ross urodziła się 8 lipca 1926 roku w Zurychu jako jedna z trojaczków. Od najmłodszych lat była zdeterminowana, aby kontynuować karierę w medycynie, co kłóciło się z tradycyjnymi oczekiwaniami jej ojca. Jednak jej determinacja, by pomagać innym, doprowadziła ją do studiowania medycyny na Uniwersytecie w Zurychu, gdzie później poznała swojego przyszłego męża, Emanuela "Manny'ego" Roberta Rossa.
W 1945 roku, po zniszczeniach II wojny światowej, ścieżka dr Kübler-Ross w kierunku badania śmierci i umierania zaczęła nabierać kształtu. Jako członkini Międzynarodowego Wolontariatu dla Pokoju pomagała odbudowywać zniszczone wojną społeczności w Europie Wschodniej. W tym czasie odwiedziła obóz koncentracyjny Majdanek, gdzie uderzył ją nawiedzający symbol motyli wyryty na ścianach przez więźniów w ich ostatnich godzinach. Motyl, symbol transformacji, stał się później centralnym elementem jej filozofii śmierci jako pięknego i transformującego doświadczenia.
Po ukończeniu edukacji medycznej w Zurychu, dr Kübler-Ross przeniosła się do Stanów Zjednoczonych w 1958 roku. Pracowała w szpitalach w Nowym Jorku, Kolorado i Chicago, gdzie była głęboko zaniepokojona dominującym podejściem do umierających pacjentów. W systemie, w którym śmiertelnie chorzy byli często odrzucani, ignorowani lub traktowani jak zwykłe przypadki medyczne, przyjęła radykalnie inne podejście. Siedziała ze swoimi pacjentami, słuchając ich obaw, nadziei i marzeń. "Nikt nie był z nimi szczery" - wspominała później - "więc moją misją stało się słuchanie". To osobiste, pełne współczucia podejście do śmierci zdefiniowało pracę jej życia.
W 1969 roku dr Kübler-Ross opublikowała swoją przełomową książkę " O śmierci i umieraniu", która przedstawiła światu jej słynne "pięć etapów żałoby" - zaprzeczenie, złość, targowanie się, depresję i akceptację. W tamtym czasie jej wnioski były rewolucyjne. Pomysł, że umierający pacjenci mogą doświadczać określonych etapów emocjonalnych był kontrowersyjny i sprzeczny z dominującą ortodoksją medyczną, ale głęboko rezonował zarówno z opinią publiczną, jak i społecznością medyczną. Jej praca została opisana w magazynie Life, a jej książka stała się międzynarodowym bestsellerem, zmieniając sposób, w jaki pracownicy służby zdrowia, opiekunowie i opinia publiczna rozumieli śmierć.
Wpływ dr Kübler-Ross szybko rozprzestrzenił się na cały świat, a na początku i w połowie lat 70. wykładała dla publiczności liczącej od 5000 do 10 000 osób tygodniowo, podróżując po Stanach Zjednoczonych i na całym świecie. Jej wykłady były transformującym doświadczeniem, oferującym nie tylko medyczne spostrzeżenia, ale także głębsze zrozumienie psychologicznych i duchowych aspektów śmierci i umierania. W tym czasie często dzieliła scenę z innymi wybitnymi postaciami epoki, w tym Ramem Dassem, duchowym nauczycielem i autorem oraz Williamem Wordenem, znanym psychologiem i ekspertem w dziedzinie żałoby. Ta współpraca z podobnie myślącymi myślicielami pomogła poszerzyć zakres jej przesłania, docierając do jeszcze szerszej publiczności i pogłębiając świadomość opinii publicznej na temat znaczenia współczującej opieki pod koniec życia.
Jej praca pomogła również spopularyzować ruch hospicyjny w Stanach Zjednoczonych, wprowadzając współczującą opiekę u schyłku życia do głównego nurtu. Jej pionierskie pomysły zainspirowały niezliczonych pracowników służby zdrowia i studentów, czyniąc On Death and Dying lekturą obowiązkową w programach medycznych, pielęgniarskich i psychologicznych.
Pod koniec lat 70. dr Kübler-Ross założyła Elisabeth Kübler-Ross Center oraz Shanti Nilaya Growth and Healing Center, gdzie nadal nauczała, oferowała warsztaty i badała głębsze wymiary życia, śmierci i przemiany. Jej praca wykraczała poza konwencjonalne ramy, zagłębiając się w mistycyzm, życie pozagrobowe i alternatywne terapie, zawsze przesuwając granice, aby lepiej zrozumieć ludzkie doświadczenie. W latach 80. zakupiła 300-hektarową farmę w Head Waters w stanie Wirginia, którą nazwała Healing Waters. Ośrodek ten stał się sanktuarium dla osób poszukujących uzdrowienia, transformacji i rozwoju duchowego.
Dr Kübler-Ross nigdy nie stroniła od kontrowersyjnych spraw. W latach 80-tych, kiedy dzieci urodzone z AIDS były często odrzucane przez społeczeństwo, była jedną z niewielu osób chętnych do opieki nad nimi. Jej współczucie dla tych dzieci było niezachwiane, a ona niestrudzenie opowiadała się za ich opieką i akceptacją. "Skupiła się na tych dzieciach, gdy nikt inny nie chciał mieć z nimi nic wspólnego" - powiedziała Frances Leuthy, jej asystentka w ośrodku w Wirginii.
Po serii udarów w latach 90-tych, które osłabiły ją fizycznie, dr Kübler-Ross przeszła na emeryturę do Arizony, aby być bliżej swojego syna, Kennetha. Ale nawet na emeryturze jej dziedzictwo wciąż rosło. Witała gości z całego świata, w tym znane osobistości, takie jak Muhammad Ali, Oprah Winfrey, Susan Sarandon i Shirley MacLaine. Jej wkład w badania nad śmiercią, umieraniem i żałobą został powszechnie doceniony, a w 1999 roku magazyn Time nazwał ją jednym z "Największych umysłów stulecia" w ramach listy 100 największych naukowców i myślicieli XX wieku.
Przez całe swoje życie dr Kübler-Ross otrzymała liczne wyróżnienia, w tym 20 tytułów honorowych i wiele nagród za swoją pracę w dziedzinie psychologii, medycyny i duchowości. Była członkiem-założycielem American Holistic Medical Association i współzałożycielem International Work Group on Death, Dying and Bereavement (IWG). Jej obszerne teksty obejmowały przedmowy, rozdziały i eseje w wielu książkach na temat śmierci i żałoby, umacniając jej rolę jako lidera myśli w tych dziedzinach.
Dr Kübler-Ross zmarła 24 sierpnia 2004 roku, ale jej wpływ na świat jest niezmierzony. Jej współczucie, odwaga i pionierska praca zmieniły sposób, w jaki podchodzimy do śmierci, żałoby i ludzkiego doświadczenia. Jej dziedzictwo nadal inspiruje pracowników służby zdrowia, opiekunów i osoby stojące przed największymi życiowymi wyzwaniami, aby przyjąć śmierć nie jako koniec, ale jako głębokie i transformujące przejście.